2- Γεράνια. πόλεμοιπεράσανε δικτατορίεςφυλακές εξορίεςμεταναστεύσειςπαραπετάσματα σκληράδιχασμοί εκτελέσειςσυλλήψεις και βασανισμοίκαταδίκες στρατοδικείωνπροδοσίες νέεςκυβερνήσεις π' άλλαξαν πουκάμισοστενό ή φαρδύτην εξουσία εναλλάξ Γεράνια. Πίσωεκεί ρομαντικό μουθέμα που ήμουνα παιδίκαι ήσαν όλα ήσυχαανέμελα κι ωραίακαι γύρω η ζωήκυλούσε κι εξανάγκαζεακολουθία μόδαςρυθμών εντάξειςσε ομάδες που άνοιγανφτερά σε τόσες νέεςσυνήθειες κι άλλα ωραία Γεράνια. μου,να σας ρωτήσωπου σταθεράτων εποχών μας παρατηρητέςμείνατε και είστεήταν ποτέ ανέμελοτο παρελθόν της γης μουή τάχα π' αναμνήσειςγράφουν τα παιδιάπου μεγαλώνουν αύριο;;;

1- Γεράνια. Επιμελώςκαλύπτουν τους ώμουςτου Χειμώνατου αφαιρούνκαι τη σκιάμιας και ο ήλιοςέγειρ' ελαφρώςμαλάκωσε τη θέρμη τουτονίζοντας το πράσινοσε παγωνιάς τοπίο Γεράνια. Ομορφιάμιας άλλης εποχήςσε κήπους σε εξώστεςταράτσες γλάστρες κόκκινεςβαμμένοι τενεκέδεςτης πρώτης εποχήςτου πρώιμου πλουτισμούτης πρώτης εγκατάστασηςκατοίκων σε οικίες Γεράνια. Οπτικήανάμνησης παλιώνρομαντικών στιγμώνανέμελων ετώνχωρίς του σήμερατην τόση απανθρωπιάτην τόση ανησυχίατην ανασφάλειατην ανεξασφάλιστηπορεία για το αύριο Γεράνια. Μνήμηςεικόνισμα στημένοακρόγλαστρο ανθηρόκαι μη ευώδεςόμορφο συντροφικόολοχρονίς μπροστάστην όραση στολίδιακόμα και παράγκας

2- Πέτρα. Συμβολισμόςποιος να 'ναι;Λας λεγότανεκαι κάθε μια σε τόπο υγρόκαι λασπωμένο έπεφτεκαι σηκωνόταν ο Λαόςαρσενικός και θηλυκόςκαι πάταγε στα πόδια τουκι ακούμπαγε για να σταθείκαι περπατούσε άτσαλα Πέτρα. ΈτυμονΛας Λαόςκαταστροφής συνέχειατου πριν που 'χε συναίσθημαμε τον κατακλυσμόκι αντικατάστασηκατ' εντολήνμε απογόνους πιο σκληρούςάνευ πατρός τε και μητρόςπ' ορθοποδήσαν όπωςτης σήμερον κατάστασηςυπεύθυνοι διότι Πέτρα. Ιστορίασα Φαντασίασαν κωμωδίασαν επανάληψη Πέτρα. ΕίμαιΕίσαι Είναι

Λεηλασία. Αγάπης

περίσσευμα επαρκές

σταλιασμένο ηρέμως

στο μαντρί του κόσμου

που παύει βελάζει

κουδούνες αχεί

κριάρια μεγάλα

βερνικωμένα κέρατα

πρόβατα μύρια

πλάι στο πλάι

δίπλα παντού

μηρυκάζουν

 

Λεηλασία. Αγάπης

θολής περηφάνιας

ψυχικής αρμονίας

ονείρων φευγάτων

σ' ένα σακάτικο σήμερα

που κλαίει τη ζητιανιά του

μέσ' στα κουρέλια

ψυχής που περίσσεψε

της τόσης κάκητας

που στάζουν των εποχών

οι μέρες οι ώρες

πολιτικών πολιτικές

 

Λεηλασία. Αγάπης

που είχαν οι άνθρωποι τούτοι

στα σώψυχα σεντούκια τους

στις υποδόριες λεωφόρους τους

στα λευκά τους στα ερυθρά τους

στου αίματός τους τη δομή

στα γενετικά χρωμοσώματα

στων κυττάρων τους τα περάσματα

 

Λεηλασία. Αγάπης

 

Λεηλασία Αγάπης ;

 

Κανιβαλισμός κατά οικτιρμόνων ;

Σκάφη. Κι ο νους

στην πολυτέλεια

αμέσως ταξιδεύει

θάλασσες μεγάλες

νησιά εξωτικά

μεγάλες παραλίες

χρυσός στις αμμουδιές

ασήμια στα αστέρια

σπουδαίες και υπέροχες

ολόμορφες υπάρξεις

ποτά που γαργαλίζουν

μεθυστικά αρώματα

μεζέδες που τρελαίνουν

υπογάστριο κ' οισοφάγο

 

Σκάφη. Κ' η ψυχή

αμέσως αγαλλιάζει

ο κάποιος πλούτος

σίγουρος και σταθερός

και μόνιμος και πάντα ανθηρός

 

Μία αυλή

στο πίσω του σπιτιού

μία κυρά

σκυμμένη με αγάπη

ίσκιος επάνω της

κεραμιδωτός

σαπούνι κι αλισίβα

ιδρός και ρόμπα

μουσκίδια της ζωής

κάματος και γνώση

ξέπλεκα μαλλιά

τρέλα και καπνός

καζάνι βράζει η ψυχή

 

Σκάφη.

και

σκάφη.

Ζωή και κάματος

στάση όχι πτώση

Τα ίδια. Και σήμεραπάλι κοιτάζωσωρούς των πραγμάτωνπου χρόνια (τάχ') επιλέγωνα με βοηθούνπως τα αγαπάωχρήσιμα (δήθεν) σπουδαίαεπειδή τα έχωμόνο και μόνο Τα ίδια. Και σήμεραπάλι αισθάνομαιφιλίες και έρωτεςστιγμές κι εποχέςπου φεύγουν που έρχονταιμ' αισθήσεις γενναίεςπου ήξερα και θέλωπου γνώρισα και κράτησαπου τόσ' αγαπάωπου έχω και μόνο (και επειδή) Τα ίδια. ΦυλακήΕκδρομή Νοσοκομείοπράγματα φίλοιαισθήματ' ανάγκεςελλείψεως χρήζουν καμίαςβιώνω μονάχοςμε ό,τι κι αν βρωόπου σταθώκαι τ' αξιόλογο, δε,μπορώ. Ναι μπορώ Τα ίδια. Αλυσίδεςβαριές δεμένες σε πόδιασε χέρια στο σώματρίζουν σέρνονταικ' οι ήχοι τουςθολώνουν της σκέψηςδιαύγεια και δύναμη Τα ίδια. Τα ίδια.Τα ίδια;

Σίγουρος μόνο για λάμψεις που φύγανΠυροτεχνήματα.Φαντάζουν ξαφνιάζουντρελαίνουν αισθήσειςτα μάτια μπερδεύουνεικόνες και σκέψειςνους σταματάειμονάχα κοιτάειανάβουνε σβήνουνη νύχτα για λίγοδεν έχει εξουσίακεφάλια ψηλάουρανός στα τυφλάκερδίζουν νικάνεπαύουν και πάλιστο τίποτα Άνθρωποισκέψεις που πήρανεικόνες που είδανουσία π' αδράξανη θέα γυμνήαθέατη πάλιτ' αστέρια δακρύζουνσελήνη λυγμώνσύννεφα λάμπουνκαπνοί και αρώματααπό φώτα του τίποταεκλάμψεις μη ούσες Πυροτεχνήματα.Περνάνε οι νόμοικαι μένουν για πάνταάρτος θεάματατο κέρδος μου πάλι Πυροτεχνήματα.Σίγουρος μόνογια λάμψεις που φύγανμόνομόνο και μόνο

Σήμερα. Απίστευτ' ημέραγεμάτη μαγείεςανθρώπων ιδέεςπαλιότερες νέεςενθουσιώδεις κι απλέςομορφιές και ασχήμιεςτραγούδια σιωπέςφωνές κι αφωνίεςμε ήλιο που έρχεταιβαθιά απ' το χθες Σήμερα. Κάποιος θα φύγεικάποιος θα 'ρθεικάποιος χωρίσεικάποιος θα σμίξειθα ιανθείθα αρρωστήσειθα βραβευθείθ' απορριφθείσε ήλιο που έρχεταιβαθιά απ' το χθες Σήμερα. Μέρα μεγάληλατρείας ημέραανοίγ' η ψυχή μουκλείνει πληγέςφεύγει η θλίψηγυρνά η χαράτα σύννεφα στέργουνγαλάζιες σκεπέςστον ήλιο που έρχεταιβαθιά απ' το χθες Σήμερα. Τα χάλασε όλαη γνώση που τάχαπροσφέρει αφειδώςη Επιστήμητης Φυσικής και η άλληπου δρέπει τις δάφνεςη Φιλοσοφία. Σήμερα. Πως να το νιώσω ;στον ήλιο που ήρθεβαθιά απ' το χθες ;

Εξαιρέσεις. Κάθε ψυχήςυπόλοιπα ανασκάπτονταιστου χρόνου την πορείαφρεσκάρονται οι μνήμεςαναθύμησες που χαν χαθείέρχονται στο φωςμε φόντο ανάμνησηςλίγο κιτρινισμένεςορατά φθαρμένεςέχοντας άρωμα βαρύτου χθες τ' ανολοκλήρωτο. Εξαιρέσεις. Στη μνήμη μαςδε γίνονται εξαιρέσειςόσο κι αν ωραιοποιηθούνοι σκέψεις που περάσανεπάντα θα 'ρχονταιαπρόσκλητες κι αιχμηρέςνα σύρουν γραμμέςγερασμένου εκκρεμούςστη γνώση του σήμεραστις τώρα εμπειρίες. Εξαιρέσεις. Εξαιρετικώς όμωςθα μπορούσανκάποιες στιγμές μαςαπλώς να μην καταγράφονταιμ' απ' ό,τι ως σήμερα γνωρίζωδεν έχει αυτό καταφερθεί. Έτσι οι τύψεις πάνταθα χουν έδαφοςτροφή και θέματαγια να μπορούν να ορθοποδούνανάστημα να έχουνμιας και αυτέςσε κάθε ήσυχοσε κάθε ανήσυχοθ' αποτελούν το σήμαντροπου κρούουν οι Εξαιρέσεις.

Φώτα. Ζώντας σε Πόληπαντού φωτισμένηκάθε στιγμή κάθε λεπτόκάθε σημείοκρυφό φανερόγίνεται κ' είναιβατό προσπελάσιμο βλέπεις τη νύχταδε σκουντουφλάςδεν κινδυνεύειςκαι προσπερνάςβαδίζεις ή τρέχειςτα πάντα μπροστά σουστο φώς. Καθαρά φωτεινά. Περνάς στητόςδιαβαίνεις σοκάκιαδρομάκια λεωφόρουςβιτρίνες μεγάλεςπνιγμένες στο φωςδιαβάτες στο πλάιστο τέλος του χρόνουστης νύχτας τις λάμψειςστης μέρας τ' απόμερα κοιτάζεις ευθείαή και χαμηλάκαμιά αλλαγήτα πάντα ορατάτα πάντα στο φως εκτός κι αν ψαχτείςνα δεις ουρανόαστέρια φεγγάριάρκτους και σείριοδία αντάρη σκορπιό Φώτα. Αιτία που είναιτο βλέμμα θολό;Αιτία να μηνσηκώνω κεφάλι;

Έριδες. Ακόμα και ανάμεσασ' αυτούς που συμφωνούν.Τάλαντον παλιό αρχέγονοτιμή μας και καμάρι μας. Απλώνει δίχτυατο έξυπνο το σύστημαθολώνει κάπως τα νεράπληροφορεί και αφειδώςσ' ενημερώνει πλήρωςσου λέει για πολλάσα γέρου παραλήρημασαν της γριάς τον πισινόσα μεθυσμένος που μιλάγια όλους και για όλα. Έριδες. Ανάμεσα σ' αυτούςπου διαφωνούν προς τρίτους.Όλοι έχουν άποψηείν' ενημερωμένοιασκούν τηλεδιαχείρησηελέγχουν μ' ενδελέχειαό,τι θα πρέπει μάθουν.Το σύστημα ευφυέςστη γενική κατεύθυνσηστη γενική ενημέρωσηστου γενικώς το άπαν. Έριδες. Κι ας συμφωνώ.Μαζί σου και μαζί του.Δεν έχει σημασία.Εγώ θα διαφωνώ.Γενικώς. Μην υστερώ στα ειδικώς;Μη δεν αφήνω το μυαλόανάλυση διείσδυσηνα έχει τεκμηρίωση; Η πλήρης τούτη ενημέρωσηο φασισμός αυτόςτης υπερπληροφόρησηςμήπως δεν είναι γενικόςμήπως στοχεύει ακριβώςόπου εδρεύειο νους μου ειδικώς ; Είναι κι αυτές οι έριδες ...Πολλές ασύμμετρεςαπό και προς τα βέλη τουςαπό παντού ορίζονταςστην έριδα πνιγμένος ... Τιμή μου και καμάρι μουδεν είν' αυτή η έριδαδεν είναι της φυλής μουκάποιος

Χτες με είπε σπουργίτη.Σκέφτηκα την απλοποιημένη ζωή μουτα λίγα μου πράγματατ' απέριττο της ζωής μου. Σκέφτηκα πως δε στερούμαιπως τα πάντα γύρω μουχρήσιμα και χρηστικά κάτι αν πετάξω σίγουρα θα λείψεικάτι αν προσθέσω θα 'ναι περιττό. Σκέφτηκα την αρχήκαμαρώνω τώραμπορώ με λίγακαι ξέρω το πολύ. Σπουργίτης. Ενδημικός κι ανθεκτικόςΧειμώνα Καλοκαίριστο τζάμι μας στον κήπο μαςστου σχολείου την αυλή είτε στη φωλιά τουείτε στην παλιά του χελιδονιού. Σκέφτηκα σωστά πως τ' αξιοποιείδεν καταπατάποτέ δε σφετερίζεταιποτέ δεν καταστρέφει. Σύντροφος πιστόςσου τραγουδά για να τον δειςσιτίζετ' όπως βρειδε σ' εγκαταλείπει. Στους λαβυρίνθους της συνείδησηςστην εξουσία των ψευδαισθήσεωνδεν παρασύρθηκαέμεινα παλεύω διορθώνω αγαπάω να συμβουλεύω δεν μπορώνα υποδεικνύω ίδιο όμως μπορώ να πωκαι λέω κοίτα μπροςπίσω απ' το δάκτυλουπάρχει και ο κόσμος ...

Τα μέτρησα.Ήσαν όλα σωστά.Η νύχτα ξαφνικήσκέπασε τη μέραεξαφάνισε τις σκιέςκαι τα παιδιά χαθήκαν. Μαζεύω αστέριαστο κοφίνι μουόλα ένα κι έναστη θλίψη τουςκαι στο κακόμοιροτο θάμπος τους. Ψάχνω για το φεγγάριβρίσκω τη θέσητραβώ με την τριχιάμα κόκκινο στο αίμα τουλάμψη δεν απόδωσετα δάκρυα το πνίξανε. Απλώνω δίχτυατα βαστώτον ήλιο μέσα κλείνωστην πόρτα τον ανάρτησανα εμποδίζει τις φωτιέςνα κλείνει απ' έξω τ' όνειρο μα είν' ο ήλιος βασιλιάςγνωστός τοις πάσιπολύ σκοτάδι δεν κρατάανάβει τις αχτίδες τουτρυπά το δίχτυδιαχέει την ενέργεια σβήνει η νύχτα στους καπνούςη ξαφνική η νύχτατην αργοκαίει στο φωςξανά φαντάζουν πράγματαπόρτα γκρεμισμένηπρόσωπα που διάβαιναν δε φάνηκαν όμωςούτ' οι σκιές ούτε τα παιδιάπου ήσαν μετρημέναπου ήσαν και σωστά

Κάποιος. Όχι σπουδαίος.Κατάφερνε με λέξειςνα λέει καλημέρανα γράφει την ψυχή τουνα ζωγραφίζει ήρεματο άσχημο με χρώματανα ομορφαίνει τη ζωήνα απαλύνει την κακίανα στερείται ... Κάποιος. Όχι σημαντικός.Κατάφερνε ν΄ αστράφτεινα προσφέρει λίγοχαμόγελο ή δάκρυράγισμα στο σκοτεινόπαράθυρο του κόσμουτο κλείσιμο για λίγοτων ΜΜΕ και των σειρήνωννα κλαίει... Κάποιος. Όχι σπουδαίος.Κατάφερνε να συγκινείμε άδειες έννοιεςσυλλογές απ' το τοπίοκοινωνικά απαυγάσματανα μας τις φέρνειστηρίγματα στο αύριοψυχής -που πρέπει- ευάλωτηςνα τιμωρείται ... Κάποιος. Όχι σπουδαίος.Ένας γείτοναςαπλόςμοναχικόςεπισκέπτηςπου ήρθε να μας δειν΄ αγαπήσειν΄ αγαπηθείο  Ποιητής ...

Αντεγκλήσεις. Σ' έναν κόσμοσχοινοβάτη κασκαντέραυτονόητα μονάχο άτομα ρέονταμες τις όχθες της μιζέριαςδήθεν αδιάφοροιπως διαβαίνουν ευτυχείςτίποτα πως δε συμβαίνεικαρφί να μην τους καίγεται Αντεγκλήσεις. Σε μια πόληστο σχοινί χτισμένητ' ακροβάτη και του Ιούδα παραπαίουσες ψυχέςκοντές κοφτές ανάσεςβλέμματα χαμένα στα λυγισμένα χέρια μουκοντάρ' η ελπίδα ζύγιασμαν' αντέξω τη διαδρομήμη χάσω βήμα στο σχοινίμην αποφύγω πρόγραμμα-όχι- δε μου αξίζω τη φυγή Κόσμος άτομα πόλη και ψυχέςαγάπες μέσα μου βαθιά

είναι κ' η ψύχρ' αυτή ... τα κοντομάνικα που δε φοριούνται πιαμαζεύονται στοιβάζονταισε χώρους σκοτεινούςτα οδηγεί το όποιο το νοικοκυριό έφυγε ο ήλιος-όχι δε χάθηκε-εκείνος ο καυτόςελάφρυνε τη σχέση του-απόσταση εποχή-μαζεύτηκε στη δροσερή γωνία τουάρχισαν κ΄οι βροχές αχ ψυχή μουκάθε π' αλλάζει ο καιρόςτο φως σαν ημερεύειθα πρέπει εσύ μονάχη σουαισθήματα και σκόρπια συναισθήματαν' ανθρωπέψεις να διαφεντεύσεις

Καράβια πάνε κι έρχονταιχαράζουνε τις θάλασσεςακολουθούν ποτάμιαγέφυρες ανισοϋψείςπόρτες διαπερνούνολόκληρο τον πλανήτητον έχουν ερευνήσει κι εσύ μικρό μου κύτταροχρόνια με διασχίζειςκι ο νους και η ψυχήτις πλεύσεις σουτις σιωπηλές κι αόρατεςαπλά νομίζω νιώθωδήθεν τις ελέγχω θα ήσαν όλα πιο απλάαν δεν υπήρχανεσυναίσθημακαι λογικής ακίδες αγάπη ποντοπόρα άφοβηκ' η σκέψη πάντα ακλόνητοςταξίδια έρωτεςστων καραβιών τις πλώρεςλιμάνια πίσω σταθεράτης λογικής τα θέλω

Τιμής ένεκεν.Ο Ήλιος ανέτειλε την Κυριακή τουμόνο και μόνο π' ολόκληρητην πριν βδομάδα του εκτίμησα ένιωσα τόση περηφάνιαδεν είναι λίγο πράμαη προσωπική τιμήκ' η τόση χορηγίαπου μου επροσφέρθη αχ, να είχα μι' αγκαλιάτεράστια μεγάλητα όμορφα και τα κακάστο στήθος μου να σφίξω. Τιμής ένεκεν (λοιπόν).Ο Ήλιος που δε με γνώριζετου σήμερα ο Ήλιοςμου στέλνει Κυριακήμου δίν' ισορροπίακ' υπόσχεταί μου αύριο ...